Panamese Prinsessen en ander gespuis

Na veelste lang aan land te zijn bebleven kozen deze zeebonken het ruime sop met onze 12 meter lange enkelmaster genaamd Irene. Onze bemanning bestond naast ons (inmiddels omgedoopt tot Arie (Aren), Dirk (Victor) en Gerrit (Paul)) uit 3 Ieren, die vol goede moed 12 dozijn bier hadden ingeslagen (waar ze overigens later spijt van kregen), en het matrozen gezinnetje van 3. De stad Cartagena lieten we achter ons en bij vertrek zei de zon, die ons tot dan toe goed gezind was, ons gedag en vertrok op zijn beurt achter de bijna amerikaanse skyline van wolkenkrabbers. De zee was spiegelglad en een klein briesje duwde ons langzaam open zee op. Na een goed avondmaal en een spectaculaire zonsondergang nestelden wij ons op het bovendek om te genieten van de inmense sterrenhemel. Goede zeemansverhalen vertellend en vallende sterren tellend sukkelden we langzaam inslaap om niet veel later gewekt te worden door een in de verte naderende onweersbui. Wat een lichtspektakel op open zee, onze vrienden van de Ouwehand rederij zouden jaloers op ons zijn. Vanwege de aantrekkende storm besloten we met onze 3tjes de (veelste krappe) kajuit in te duiken en het roer aan een van de matrozen te geven.

De volgende morgen, na luttele uurtjes gelepeld geslapen te hebben worden we gewekt door de eerste ochtendzon. De matroos weet ons te vertellen dat we tijdens de storm op een haartje (van honderd meter dik) een olietanker gemist hebben, de klaploper! De zon zet langzaam door en wij vermaken ons met boeken lezen en aan de schipperspijp lurken terwijl de 3 Ieren met hun bleke gezichtjes over bakboord hangen. Zo varen wij de hele dag op open zee zonder ook maar bakzeil te halen (jah ik ken mijn zeemanstermen wel hoor). Als de nacht valt worden we verrast door een groep dolfijnen. Deze schijnen aangetrokken te worden door onze boot en zijn niet beroerd om een sjooitje te geven. Met een reuze vaart schieten ze kris kras (gonna make you, jump, jump) door het water waarbij de plankton in zee oplicht en er lange fluoriserend groene lichtstralen in het water onstaan. Een enkele waaghals pompt er zelfs een salto boven water uit waarna wij spontaan in onze handen beginnen te klappen. Wat een show, Dolfinarium Hardewijk ¨eat your heart out¨! na een pilsje van de Ieren te hebben gepikt (zelf hoeven ze niet meer) vallen we met een voldaan gevoel in slaap.

Met dag en dauw worden we de volgende morgen wakker en wanneer we onze hoofden boven boord steken merken we dat we beland zijn bij de San Ablas eilanden. Na een kort onbijt van zeekaken besluiten we het dichtstbijzijnde onbewoonde eiland aan een inspectie te onderwerpen. We verkennen het land en komen tot de ontdekking dat het onbewoonde eiland helemaal niet onbewoond is. Op het eiland bevind zich een indianengezinnetje, zij wonen in een soort van plaggenhutje en leven van de verkoop van de kokosnoten. Wij voelen ons zo verbonden met de natuur dat we besluiten om even lekker te gaan wild poepen, waarna we terugkeren naar de boot. Een van onze kornuiten heeft snorkels meegenomen en we besluiten het dichtsbijzijnde reef te gaan bewonderen. Het onderwaterleven is prachtig, honderden verschillende soorten vissen de een nog mooier dan de ander en veel kleurrijk koraal. De Ieren zijn inmiddels wat bijgekomen van de schrik en vertonen alweer wat leven dus besluiten we wat vis voor ze te vangen. De zoon van de bootsman vangt een paar tropische vissen en Paul en Victor weten ook nog wat kibbeling te vangen. Samen met de enorme kreeften en krabben die een lokale visser aan ons geeft hebben we ´s avonds een heerlijk zeebuffet!

De volgende dagen varen we langs meer tropische paradijsjes, snorkelen we nog wat en eten we nog wat meer kreeft (waarnaast we in onze gedachten wat dure champagne bij drinken). Aan al het luxe leven komt echter een eind en na 5 dagen zeebenen trainen worden we in Porto Bello (Panama) met weemoed door het Colombiaanse gezinnetje dat de boottrip verzorgd (echt super vriendelijke mensen) aan land gezet. Afijn wij zijn ook toffe nozems natuurlijk!

In Porto Bello zetten we voet aan wal en gelijk is duidelijk dat we in op Caribisch grondgebied zijn. Overal negroide mensen en niemand die werkt (geintje natuurlijk). We besluiten om naar het lokale kerkje te lopen want daar bevind zich een beeld van Jezus. Waar dit beeldhouwwerk zich onderscheid van de andere Jezussen is dat deze Jezus zwart is! Ik heb ze meteen even duidelijk gemaakt dat Jezus niet zwart is maar blank, waarna ze het beeld overgeschilderd hebben. Nee, even zonder dollen, deze Jezus is dus zwart en we probeerden nog even om onder zijn rok te kijken of hij wel echt zwart is maar dat viel dus (helaas dames) niet te zien.

Na Porto Bello vetrokken we linea recta naar Panama City. Daar kwamen we precies op tijd aan om even het nachtleven in te duiken. Na bij diverse discotheeks geweigerd te worden vanwege vergeten identificatie belanden we uiteindelijk bij toeval in een discotheek waar een missverkiezing van de universiteit plaats vindt. Honderden Panamese prinsesjes bij elkaar, wat een hemel! Onze droge keeltjes worden weer goed gevuld met het gele nat en na wat salsa les en 7 taco´s van de straat strompelen we later terug naar onze stinkend hete 12 persoons hostel kamertje. De volgende dag samen met onze kater de nieuwe Indiana Jones film wezen kijken en de schade aan de portomonee opgemaakt waarna we besloten als de wiedeweer Panama City (welke overigens een van de welvarendste steden van zuid- en midden Amerika is, wat je kan zien aan de auto´s, allemaal dikke Hummers, Mercedessen en dikke SUV´s) te ontvluchten. Gelukkig kregen we een lift aangeboden met de vierwiel drive van de hosteleigenaaresse naar Playa Vandao (scheelt weer knaken).

In Playa Vandao weer even lekker kunnen surfen. We verbleven in een super, ultra gaar hutje midden op het strand met de break voor de deur. Ideaal dus! Overdag lekker surfen op de metershoge beachbreak en ´s avonds kapot gebeten worden door de vele zandvliegen en struikelen over de vele gigantische kikkers en krabben die ´s nachts hun wandelingetje maken. Na 3 dagen hadden we het echter wel gezien daar en besloten we naar Santa Catalina te vertrekken. We konden een lift regelen voor een gedeelte van de trip bij 2 Ozzies die al voor 2 jaar aan het reizen zijn in hun oude volkswagentje genaamd ´Betty´. Onderweg zijn we gestopt om samen met deze hippies de match Holland-Italie te kijken. En wat denk je?! Vanwege ONZE verre support hebben ze mooi die nationalisten verslagen!

Inmiddels zitten we in een stadje onderweg naar Santa Catalina en tik ik dit boekwerk. Aangezien er waarschijnlijk geen internet verbinding is in Santa Catalina en Palvones (Costa Rica) waar we gelijk daarna naartoe gaan, kan een update wel weer even op zich laten wachten. Over 1,5 week vliegen Vic zijn chick en Maarten in en gaan we over tot groepsreis! Hoe meer ziel hoe meer vreugde, viva hollanda! Vic heeft alvast wat nieuwe boxers gekocht want zijn oude vielen van narigheid uit elkaar en tja zo kan zijn meisie natuurlijk niet bij hem aankomen.
Groetjes uit Panama!

Liefs en xxxxx

ps. Ouwe, mijn pinpas en creditcard zijn nu definitief afgesloten door die vriendelijke mensen van de Rabobank. Ik stuur je binnekort even het adres van Maarten dan kan je bij hem die nieuwe passen afgooien.